Ik ben Jacintha Oldenbeuving en woon met mijn man in Elst. Sinds ongeveer 6 jaar werk ik in het Radboudumc als logopedist. Mijn “core business” is de hoofd-halsoncologie patiëntengroep. Daarnaast zie ik sinds de COVID-19-uitbraak ook deze patiëntengroep en ben ik daardoor veel op de IC te vinden. Verder ben ik betrokken bij ons stemspreekuur en het facialisspreekuur, doe ik onderzoek en geef ik onderwijs. En misschien dat sommigen van jullie mij wel eens op onze Instagram voorbij hebben zien komen: logopedie_radboudumc. In dit artikel mag ik jullie meenemen in mijn werkweek! 

Mijn werkweek is erg afwisselend, geen dag is hetzelfde. En dat vind ik juist het leuke aan mijn werk.

De hoofd-halsoncologie patiënten komen op verschillende afdelingen binnen het ziekenhuis voor een behandeling of controle. Om de patiënt niet door het hele ziekenhuis heen te sturen, komen wij voor diagnostiek of behandeling vaak naar de patiënt toe. En dat maakt dat ik mijn stappen voor een dag prima haal. En ja, er zijn ook steps die we mogen gebruiken. Maar degenen die mij persoonlijk kennen weten dat ik een tikkie chaotisch ben, en dat ik aan het eind van de dag dus altijd een step aan het zoeken of ophalen was. Voor iedereen beter als ik de step gewoon laat staan dus!

Daarnaast zie ik nog meerdere patiënten die speciaal voor behandeling naar het ziekenhuis komen, waaronder een mevrouw met forse spraakproblemen en slikproblemen in verband met een grote operatie aan haar tong. Vandaag focussen we op de spraak, en gaan we verschillende woordcombinaties langs om te beoordelen of deze beter voor mevrouw werken mét of zonder pauze. Wat blijft het toch mooi om te zien dat iemand écht wat heeft aan de oefening!

Dinsdag 4 mei

Vandaag staat in het teken van de hoofd-halsoncologie intake. Dit is een intake van mensen waarbij een vermoeden is van een tumor in het hoofd-halsgebied of waarbij een perifeer ziekenhuis al een onderzoek/biopt heeft afgenomen en al wel bekend is dat er een tumor zit. De groep is erg divers; soms is een patiënt pas gisteren door de huisarts doorgestuurd naar ons en soms gaat er al een traject van weken aan vooraf.

Deze patiëntengroep wordt beoordeeld door verschillende artsen en collega’s, waaronder de diëtist en de logopedist. De logopedist beoordeelt de slikfunctie (kan iemand voldoende veilig slikken of verslikt iemand zich?), waar de diëtist vervolgens een plan wat betreft de calorische inname mee kan maken. Het kan namelijk zo zijn dat patiënten bij binnenkomst al slikklachten ervaren, en áls ze een medische behandeling (operatie, chemoradiatie, etc.) gaan krijgen, willen we er wel voor zorgen dat ze voldoende calorieën behalen om de behandeling aan te kunnen.

Het is een drukke dag met veel patiënten. Gelukkig zijn er vandaag weinig mensen met grote slikproblemen. Dus vandaag ging het vooral over het bespreken van de verwachtingen (op het gebied van slikken en spreken) bij bepaalde medische behandelingen.

Woensdag 5 mei

Mijn dag begint met het stemspreekuur. Allerlei stempatiënten, dus ook de niet-hoofd-hals oncologie patiënt, worden aangemeld bij dit spreekuur. Hierbij worden ze door zowel de KNO-arts als door de logopedist beoordeeld, waarna we samen een plan maken. Het is vandaag een mengelmoes van organische klachten (zit er bijvoorbeeld een poliep op de stembanden?) en functionele klachten (bijvoorbeeld verkeerd stemgebruik). En dat maakt dit spreekuur zo leuk; het liefst doe ik mijn consult vóór de KNO-arts om al zelf te kunnen bedenken wat ik op de scopiebeelden ga zien. Als een soort weddenschap met mezelf: zou dit puur functioneel zijn of ligt er iets organisch onder? Soms zit je er naast, maar dat maakt de combinatie met de KNO-arts zo fijn.

In de middag staan er controles gepland van patiënten die terugkomen bij de arts na chemoradiatie of alleen radiotherapie. De patiënten die ik vandaag zie hebben allemaal, in wisselende mate, slikproblemen. Met volgepropte zakken, vol met bakjes vla en flesjes drinkvoeding, loop ik naar de verschillende afdelingen. Mensen herkennen mij inmiddels aan die volgepropte zakken, en verbazen zich er altijd over wat ik nu weer uit mijn zakken tover.

Donderdag 6 mei

Vandaag spring ik bij op de COVID-19-IC en de gewone COVID-19-afdeling. Patiënten met COVID-19 zijn algeheel verzwakt en kunnen onder andere problemen krijgen met het slikken. Aan ons de taak om uit te zoeken wat de vermoedelijke oorzaak is van de slikproblemen, wat veilig verloopt en niet, en of we al kunnen trainen/opbouwen met orale inname.

Ik begin op de IC. Daar ben ik onder andere in consult gevraagd bij een patiënt na een tracheotomie (canuleplaatsing). De vraag is of mevrouw veilig kan slikken en of we stappen kunnen zetten wat betreft het plan van de canule. Na een slokje water wil ik weten of haar stem borrelend of helder klinkt (helder betekent veelal: de slok is veilig weggeslikt), dus ik stel de vraag hoe het smaakt. Er volgen wat klanken én een niet-nader-te-noemen scheldwoord, maar ik kan in ieder geval beoordelen dat de stem helder klinkt: we kunnen vooruit!

Eén van de patiënten op de COVID-19-afdeling heeft een Spaanse achtergrond en noemt me consequent “Jaquintar”. Ik doe nog pogingen om hem “Jacintha” te laten zeggen maar eigenlijk vind ik “Jaquintar” ook best aandoenlijk, dus laat ik het maar zo. Samen zingen we mee met de reggaemuziek die hij op heeft staan en door de band die we daardoor opbouwen wil hij uiteindelijk ook een paar stukjes brood met me proberen te eten. Als dat dan ook nog goed gaat, verlaat ik de kamer met een grote glimlach: Jaquintar heeft haar doel bereikt.

Vrijdag 7 mei

Ook vandaag is het weer een mengelmoes aan afspraken. Zo zie ik bijvoorbeeld de meneer van de intensieve sliktherapie weer (vandaag op het menu: sinaasappel, brood zonder korst, gebakken aardappel en rijst), ga ik naar de IC en zie ik verschillende polipatiënten.

Mijn laatste patiënt is een patiënt na een totale larynx extirpatie (een operatie waarbij het strottenhoofd verwijderd is en de patiënt spreekt door een filter in te drukken die middels een pleister op de huid is bevestigd). Meneer komt de FreeHands (ja, het kan zonder handen!) met me proberen. En ondanks alle moeilijkheden die we hebben gehad met zijn pleister, zet hij de FreeHands op en begint in lange zinnen tegen me te praten: eindelijk weer praten zonder handen! Wat een heerlijke afsluiter.

Fluitend fiets ik naar huis, op weg naar een welverdiend wijntje vanavond. En al fietsend realiseer ik me nog maar weer eens hoe gezegend we zijn dat we kúnnen fluiten en kúnnen slikken. En wat is ons beroep toch mooi dat als dat (even) niet lukt bij patiënten, we ze daar in mogen begeleiden. Daar proost ik vanavond op!