In dit bulletin krijgen we een kijkje in de keuken van Homeyra Saiid, als logopediste werkzaam bij Cordaan en aangesloten bij ParkinsonNet, en bestuurslid van de Stichting Meertalige Logopedie Nederland. Ze zet zich al lange tijd in voor de logopedische behandeling van anderstalige en meertalige mensen. Homeyra vertelt ons over haar drukke en diverse werkweek.

Homeyra Saiid
Logopediste bij Cordaan en aangesloten bij ParkinsonNet
Maandag
Vandaag is mijn vrije dag. Deze dag besteed ik aan mijn kinderen, het huishouden en de administratie. Mijn dag begint met een wandeling met mijn zoontje. Hand in hand lopen we langs de bomen en hebben we alle tijd om het even zonder afleiding over verschillende onderwerpen te hebben. Nadat ik mijn zoontje op school heb afgezet, gaat mijn wandeling door met een meditatie van Louise Hay. Eenmaal thuis maak ik een Afghaanse Shorwa, een heerlijke soep met worteltjes, aardappelen, lamsvlees en verse koriander. De geïnteresseerden kunnen het recept hieronder op YouTube bekijken:
‘s Middags heb ik een VIP-moment met mijn dochtertje van drie. We vinden het allebei heerlijk om ongestoord te spelen en te dansen met elkaar. De avond sluiten we af met een kindermeditatie. Nadat de kinderen in slaap zijn gevallen bereid ik een presentatie voor die ik aan de studenten van de Hogeschool Rotterdam ga geven. Mijn hoofddoel is om de studenten naar taal- en cultuurverschillen binnen de zorg te laten kijken, en ze mee te geven dat een logopedist ook een innovator is. Met de presentatie probeer ik te laten zien dat we allemaal, naast zoveel verschillen, ook heel veel overeenkomsten hebben met andere culturen.
Dinsdag
Vandaag start ik in de kliniek. Momenteel behandel ik patiënten met zeer ernstige afasie, dysartrie en dysfagie. Mijn beroep is mijn hobby en ik ben dagelijks dankbaar dat ik dit beroep uitoefen en iets voor mensen kan betekenen. Ik kom bij een jonge patiënt die na meerdere hersenoperaties in een totaal ander persoon is veranderd. Bij binnenkomst zie ik dat hij erg onrustig is en moeilijk uit zijn woorden komt. Het is bekend dat stress, slaaptekort en emotie zijn communicatie negatief beïnvloeden. Ik bied hem een luisterend oor zodat hij zijn frustraties eruit kan gooien.

Hij vertelt dat hij een onrustige nacht heeft gehad en amper heeft geslapen door de stress. Ik stel voor om een meditatie te doen, om hem tot rust te brengen. Na paar minuten zie ik dat hij tot rust komt. Na een korte lunchpauze loop ik met de mannen van het magazijn een ommetje. Daarna ga ik weer de kliniek in om een multidisciplinair overleg bij te wonen, een paar behandelingen te geven en de administratie te doen. Daarna race ik snel richting de Postjesweg in Amsterdam, waar ik een multidisciplinair overleg van ParkinsonNet bijwoon. Wij brainstormen met diverse professionals over geschikte hulpmiddelen voor parkinsonpatiënten.

Woensdag
‘s Ochtends stap ik samen met Gera in de auto en rijd richting de Hogeschool Rotterdam. In de auto hebben wij nog gebrainstormd over wat we aan de studenten mee willen geven. Lachend vertelt Gera haar verhaal nog een keer: hoe ze de neuroloog met een stopgebaar onderbrak omdat ze niet goed snapte wat de arts aan het uitleggen was. Ze zei tegen de arts: “Ik weet niet waar u het over heeft, en op de gang staan vijf familieleden die ik uitleg moet geven over wat u mij zojuist heeft verteld. En als ik het zelf niet snap, kan ik de informatie ook niet doorgeven.”
De neuroloog was verrast, volgens hem was zij de eerste anderstalige contactpersoon die hem onderbrak om aan te geven dat de informatie niet aankomt. We beslissen samen dat we dit verhaal met de studenten gaan delen. Dit om hen bewust te maken dat ze altijd moeten checken of de gesprekspartner goed begrepen heeft wat ze uitgelegd hebben. Onze presentatie wordt heel goed ontvangen en we kregen een groot applaus van de studenten. Ik zie Gera´s ogen twinkelen, en voel haar blijdschap en trots.

Donderdag
Mijn dag begint met een vakgroepoverleg waar ik als voorzitter fungeer. We hebben een drukke agenda en verschillende thema’s komen aan bod. Denk aan de implementatie van het International Dysphagia Diet Standardisation Initiative (IDSSI); het herzien van het slikprotocol; het vernieuwen van de website zodat de logopedisten beter vindbaar zijn; een presentatie over Gloup (een slikgel); en brainstormen over welk verdikkingsmiddel wij het beste kunnen gebruiken voor onze patiënten. Na een ommetje duik ik ’s middags de kliniek in om logopedische behandelingen te geven aan patiënten die recent een beroerte hebben gehad en een paar weken bij de geriatrische revalidatiezorg verblijven. Ik ga bij een patiënt langs die zelf neuroloog is geweest en nu ernstige afasie heeft. Ik stel me voor en geef hem en zijn partner educatie over afasie. Ik laat hun de animatie zien over afasie, die ik een paar maanden geleden samen met andere collega’s en patiënten heb ontwikkeld. In de animatie krijgt de gesprekspartner direct een aantal tips om de functionele communicatie effectief te laten verlopen. Ik zie altijd hoe machteloos de familieleden zich voelen. Een ziekte heb je nooit alleen, maar samen. Ik hoop dat er in de toekomst een beter vangnet komt voor de mantelzorgers of partners, want de impact die een CVA of parkinson heeft is enorm.
Bekijk de animatie hieronder:
Vrijdag
Mijn eerste afspraak gaat niet door, waardoor mijn dag rustig start. Nadat ik met een collega een kopje koffie heb gedronken, loop ik naar de CVA-unit om de dagstart bij te wonen. De zorgmedewerkers vragen of ik bericht heb ontvangen over de stimuleringsprijs. Afgelopen week heb ik een plan ingezonden: ‘Vitaliteit en Veerkracht onder zorgpersoneel’. De winnaars kunnen een geldbedrag winnen. De reden dat ik deze inzending heb gedaan is dat de zorgmedewerkers overlopen. Als we winnen, willen we een ruimte creëren waar zorgmedewerkers tot rust kunnen komen en zich terug kunnen trekken van de hectiek op de afdeling. Helaas hebben we nog geen bericht gehad of ons idee door is, maar we hopen op goed nieuws!
Mijn ochtend zit verder vol met behandelingen. Ik zie een sombere patiënt in haar rolstoel, die recent een beroerte heeft gehad. Ze is vriendelijk aanwezig maar weigert heel netjes de therapie. Als ik om de reden vraag zegt mevrouw: “Ik wil dood”. Als ik doorvraag zegt ze: “Ik heb acht jaar voor mijn man gezorgd. Hij leeft inmiddels niet meer, mijn kinderen leven ook niet meer. Het is goed zo, ik wil naar mijn man en kinderen.” Ik houd haar hand vast en probeert haar gerust te stellen. In dit soort situaties kun je alleen een luisterend oor bieden en aanwezig zijn. Als ik de kamer uitga, bedankt de mevrouw me en lacht ze vriendelijk. Soms betrap ik mezelf erop dat ik voor mijn patiënten en hun familieleden bid. Ik ben heel dankbaar dat ik dit werk doe. Ik houd van mijn beroep en ik ben blij dat ik iets kan betekenen voor anderen. Als Afghaanse vluchteling heb ik in Nederland de kans gekregen om me verder te ontwikkelen en ik ben blij dat ik iets terug kan doen voor de maatschappij.
Nadat al mijn patiëntafspraken klaar zijn ga ik achter mijn scherm zitten om voor te bereiden voor morgen. We hebben een overleg gepland staan voor de Stichting Meertalige Logopedie Nederland (MLN), waarin we het afgelopen jaar gaan evalueren.
Binnen de logopedie missen wij veel geschikte hulpmiddelen voor meertalige patiënten. Daarom zet ik mij graag in voor de meertalige doelgroep.
Ik heb een actieve rol als bestuurslid binnen deze stichting met als hoofddoel om de kwaliteit van logopedie voor meertalige en anderstalige zorgvragers te verbeteren. Ik geloof dat de beste zorg, de zorg is die je krijgt in je eigen taal. Ben je op zoek naar een meertalige logopedist in een andere taal dan het Nederlands? Kijk dan op https://www.meertaligelogopedie.com.
De avond sluit ik af met een meditatie die ik samen met mijn kinderen doe, om ze te laten ontspannen en de week met mooie gedachten af te kunnen sluiten. Het is een mooie week geweest en ik stel me open voor alle ervaringen die ik volgende week ga beleven.